سیب سرخ

بالای هفت پرده نیلی است جای ما

پا چون حباب بر سر دنیا گذاشتیم 

مارا بس است جلوه گه شاهدان قدس

دنیا برای مردم دنیا گذاشتیم

من اگر با اشکی آرام شدم 

دلتنگی و اشک دیدی مولا را

با کدامین عملم آرام کنم

خزانی گرفته تر از دوری یاس سپید 

سیاه تر از نبود ام المومنین نیست 

خدایا در این سیاهی و خزان دوران 

مرحمی بر دل خون شده ی مولا بزار

بلندای اسمان رانظاره کن که با همه

بلندیش در برابر مولایت تعظیم کرده

است بپاخیز تا دعایت به اسمان رود

عالم همه محو گل رخسار حسین (ع ) است

ذرات جهان در عجب از کار حسین (ع) است

دانی که چرا خانه ی عشق گشته سیه پوش

یعنی که خدای تو عزادار حسین (ع) است